Dat houdt in: zeg wat u wil, wat u wenst, zonder uw partner een opdracht te geven. ‘Ik wil dat je ophoudt met zeuren’ is een wens, maar ook een bevel. Welke behoefte steekt er achter dat bevel? Wilt u rust? Zeg dan dat u behoefte hebt aan rust. Wilt u ook weleens wat zeggen in plaats van steeds maar weer te moeten luisteren? Zeg dan dat u er behoefte aan hebt om gehoord te worden.
Partners spreken hun behoeften niet meer uit als ze hebben ervaren dat hun behoeften zelden of nooit worden ingewilligd door de ander. In plaats daarvan gaan ze eisen stellen. Maar eisen stellen wekt weerstand op. Als u zegt wat u graag zou willen, biedt u de ander de kans om hier gehoor aan te geven.
Dat is ook het enge aan uw gevoel uitspreken. Misschien vindt uw partner u wel een aansteller, of een watje. Maar wie zo denkt, mist de mogelijkheid om direct contact te hebben. Want contact is meestal het effect van het delen van uw gevoel.
Net als bij het uitspreken van behoeften is het zaak om bij het uitspreken van gevoel geen verwijten te maken of commando’s te geven. ‘Ik heb het koud’ klinkt natuurlijk anders dan ‘Je hebt de verwarming zeker weer uitgedaan.’ ‘Ik voel me alleen’ is helderder dan ‘Je bent ’s avonds ook nooit eens thuis.’
Zegt u dat de ander gierig is, dan plakt u een sticker. U kunt ook zeggen dat u vindt dat uw partner te weinig fooi geeft, als u ziet dat ze vergeet om wat extra geld neer te leggen.
Probeer ook concreet te zijn bij het uitspreken van uw gevoelens of behoeften. ‘Ik wil meer vrijheid’ is een nogal vage en daardoor moeilijk te vervullen behoefte. ‘Ik wil op donderdagavond met de meiden uit’ is al een stuk duidelijker.